قال علي (ع): «... ألا و إن اخوف الفتن عندي عليكم فتنة بني اُمية فإنها فتنة عمياء مظلمة ؛

هشيار باشيد؛ از ديدگاه من هول انگيزترين فتنه ها عليه شما فتنه امويان است ؛فتنه اي كور و تاريك ».

«اُمويان » و يا «بني اميه » سلسله اي از نسل «امية بن عبد شمس » قرشي هستند كه پس از خلفاي راشدين بين سال هاي 40 تا 132 هجري قمري برابر با 660 تا 750 ميلادي زمام امور مسلمانان را به دست گرفتند. نخستين خليفه چهارده گانه اموي ،معاوية بن ابي سفيان و آخرين آنان مروان دوم بود. حكومت امويان به دست ابومسلم خراساني منقرض گرديد.

بني اميه و بني هاشم دو تيره شناخته شده قريش اند. تاريخ نگاران رقابت و درگيري دو تيره اموي و هاشمي را ريشه اي و طولاني مي دانند و برخي نيز بر اين باورند كه ادامه درگيري هاي اين دو تيره پس از ظهور اسلام نيز به حوادثي كه پيش از اسلام بين اين دو تيره اتفاق افتاده ، پيوند دارد. از آن جا كه محور بررسي نوشتار حاضر دوره اي از حكومت امويان است كه با امامت امام حسين (ع) مصادف بوده است ، بنابراين ، بحث به طور عمده بر محور روي دادهايي خواهد بود كه در نيمه دوم زمام داري معاويه و حكومت يزيد روي داده است . ليكن زمينه هاي بروز اين حوادث را بايد در سال هاي پيش از آن جست و جو كرد. بدين منظور در پي گيري بحث نخست به روحيات حاكم بر تيره اموي پيش و پس از اسلام اشاره نموده و آن گاه به چگونگي انتقال قدرت به امويان خواهيم پرداخت .