زماني كه جاي گاه اولياي الهي به خوبي درك نشود، قطعاً هشدارهاي آنان نيز بي پاسخ مي ماند. امام علي (ع) در آن جنگ معروف مرتب هشدار دادند كه قرآن بر نيزه حيله است و من قرآن ناطقم .

در حكميت ، ابوموسي را تحميل كردند. در سقيفه كه بناي اصلي انحراف است باز هم مردم به تبليغات سوء بيشتر از پيام ها توجه كردند، در غزوه اي كه فرمانده آن امام حسن مجتبي (ع) بود به جاي توجه به هشدارها به حرف خود عمل كردند و با شعار رفاه رفاه شانه از مسؤليت خالي نمودند، همه اينها در يك جمله خلاصه مي شود و آن عدم توجه به هشدارهاي رهبران ديني است .

شهيد مطهري در اين باره مي گويد:

«شعارهاي اباعبدالله شعار احياي اسلام است . اين است كه چرا بيت المال مسلمين را يك عده اي به خودشان اختصاص داده اند؟ چرا حلال خدا را حرام و حرام خدا را حلال مي كنند؟ چرا مردم را دو دسته كرده اند: مردمي كه فقير فقير و دردمندند و مردمي كه از پرخوري نمي توانند از جايشان بلند شوند».

و مردم عصر امام حسين (ع) نه تنها به اين هشدارها توجه نكردند، بلكه لبه شمشير را به طرف امام نشانه گرفتند.