قلم زدن در رثاي شخصيتي كه عبرت آموزترين حادثه را در زندگي بشر به يادگارگذاشت و كسي كه ملقب به «ثارالله» شد؛ نه مشكل ؛ كه عرض بردن قلم است . تفسيرحماسه او به تعداد درك ها و معرفت ها توسعه يافته و مي يابد. حرف نهايي را هنوز تا به حال كسي نگفته است .

هر چه قرن ها بر هم افزوده مي شود؛ انگشت حيرت بر دهن ها ماندني تر مي شود.

كه بود؟ چه كرد؟ كه هر چه غيرت و حميت است در او عيان و يك جا جمع است .

اگر نبود صحنة پر ماجراي كربلا، چگونه بشر مي توانست ياد بگيرد كه دفاع از دين و شرف و ناموس بايد بدين سان شفاف باشد و تا به اين حد برسد؟

اگر نبود افتادن و به پا شدن «حبل الله» در عصر عاشورا، به خاطر حراست از خيام زنان و فرزندان ما واژه غيرت را چگونه مي آموختيم ؟

اگر نبود آن گريبان هاي دريده ، لبان خشكيده و جان هاي بلا رسيده ، چگونه مي فهميدم كه «يعسوب الدين » چه ها براي پايداري از دين كشيده است ؟

اگر نبود فريادهاي حماسي او، چگونه مي توانستيم در اين برهه فرياد برآريم كه غيرت ديني كجا رفته است ؟

اگر به دستور امام ، آب را نه به انسان نماها كه به اسبان زبان بسته و به زور به جبهه آمده نمي داند، چگونه باورمان مي آمد: امام ؛ يعني واسطه فيض . و اين واسطه با تمام مرارت ها بايد در بحراني ترين دقايق ، تصميماتي بگيرد كه مدال شرف بدان سنجيده شود.

اگر نبود اغماض او از مطامع دنيا در مقابل كسب حريت ، آن جا كه فرمود:«مثلي لايبايع مثله » چگونه مي آموختيم كه در برابر چراغ هاي سبز و سرخ مي توان چهره برافروخت و فرياد زد:«آمريكا هيچ غلطي نمي تواند بكند».

آيا امروز همان روز نيست كه او با جان ، مال و فرزندان براي كسب غيرت ديني ايستاد و سنگ ها و نيزه ها را تحمل كرد، اما نگذاشت سنتي زشت در اسلام بماند تا اين كه دين كم كم رخت بر بندد و تا آن جا پيش رود كه نامردي شعر بسرايد:

لعبت هاشم بالملك فلا خبر جاء و لا وحي نزل

به هر حال زحمات خاندان عاشورا به پهناي گيتي است و در يك كلام نبوي :...و أنا من حسين .

يعني جاودانگي نام رسول الله (ص) به زحمات و فداكاري هاي حسين (ع) است .

ابعاد شناخته شده اين حماسه همگي صحيح و محترم است ، اما بعد شاخص و اصيل همان است كه امام (ع) با اين جريان حماسي و به شيوه اي كاملا نو، مسير انحرافي دين را به جاده اصلي برگرداند، او با اين حركت ، جلوي فرسايش دين را گرفت و مردم را از خلافت متوجه امامت كرد.

او نشان داد قهرمان ، كسي نيست كه حتما به ظاهر پيروز شود، بلكه قهرمان كسي است كه بتواند سرنوشت انسان ها را در مسير اصلي قرار دهد و امام (ع) در اين زمينه موفق بودند.

آري ، به پاس آن همه رشادت ها و غيرت ها مي طلبد كه همايشي عظيم در سال مزين به نام اصلاح گر غيور؛ يعني سيد الشهدا، حسين بن علي (ع) به پا شود و همه تشنگان دجله نينوا، با مشك هاي در دست ، نگارنده ابعاد وجودي آن عزيز شوند.

اميد كه حضرتش ناظر سياه مشق ها و ياري رسانمان باشد و نذوراتمان را قبول فرمايد.

و زحمت كشان دلسوز همايش امام حسين (ع) را كه به همت مجمع جهاني اهل بيت (ع) برگزار مي گردد، توفيق عنايت فرمايد.