از سنت هاي بسيار در فرهنگ تشيع عزاداري و سوگواري است . شيعه در دامان عزاداري و سوگواري توانسته ، معارف خود راگسترش دهد و خود را به جهان بشناساند. آنچه بايد بدان توجه شود اين است كه اين اهرم بايد هم چنان قدرت مند و پرتپش برجا بماند و فقط به مراسمي سنتي و كليشه اي تبديل نشود تا تمامي اهدافي كه در پس اين مراسم قرار دارد به فراموشي سپرده شود.

سوگواري و عزاداري اهرمي قدرت مند است كه توانايي ها و قابليت هاي بي شماري دارد. در سايه اين مراسم مي توان حركت هاي عظيمي را آفريد و از آن بهره برداري هاي بسياري كرد. گاه در ميان اين عزاداري ها حركت هايي مشاهده مي شود كه از اوج ارادت و عشق عزاداران حكايت دارد. اگر اين حالت ها و عشق و محبت ها در مسير صحيح هدايت شود و از سيل اشك ها به خوبي استفاده گردد، بسياري از مشكلات جهان اسلام از ميان خواهد رفت و قدرت مسلمانان چندين برابر خواهد شد؛ چنان كه حضرت امام ؛ درباره عزاداري براي امام حسين (ع) مي فرمايد:

مجلس عزا، نه براي اين است كه گريه بكنند براي سيدالشهدا و اجر ببرند. البته براي اين هم است كه مهم آن جنبه سياسي است كه ائمه ما در صدر اسلام نقشه اش را طرح كرده اند كه تا آخر باشد و اين اجتماع تحت يك بيرق ، اجتماع يك ايده و هيچ چيز نمي تواند اين كار را به مقداري كه عزاي سيدالشهدا در او تأثير دارد، تأثير داشته باشد.

به اميد آن كه روزي فرا رسد كه تمامي ارزش هاي والاي عاشورا، با روش هايي مطلوب به جهان صادر شود، كه در اين صورت جامعه اسلامي در گسترش معارف اسلامي بسيار موفق تر از گذشته خواهد شد.