1- امر به معروف و نهي از منكر كه عامل اصلي قيام امام حسين (ع) بود؛

2ـ انتصار و كمك خواهي از مردم ، براي بزرگ داشت حق و نابودي باطل ؛

3ـ اتمام حجت ، تا انسان ها كوركورانه به دام نيفتند؛

4ـ افشاگري بر ضد ظلم و ستم گران و صاحبان زر و زور و تزوير؛

5ـ نگه باني جدّي با تمام وجود از خط نظام الهي ؛

6ـ تسليم ظلم نشدن و بيعت نكردن با ظالم تا سر حد شهادت ؛

7ـ استقامت و پي گيري و پاي مردي در راه حق ؛

8ـ شجاعت و دوري از ترس (عوامل بي وفايي مردم كوفه ، به جهت ترس از لشكريان يزيد)؛

9ـ شهادت طلبي و شهادت قهرمانانه در راه حق ، تا آخرين نفس و آخرين رمق ؛

10ـ نظم در امور (نظم خاص در جنگيدن امام حسين (ع))؛

11ـ عدم توجه به نصيحت هاي ظاهري افراد به ظاهر آراسته كه توجه به عمق مفهوم قيام ندارند؛

12ـ ايمان و يقين و تسليم و رضا به تقدير الهي و تعهد و حفظ بيعت با امام (ع) برحق تا سر حد شهادت ؛

13ـ دل نبستن به امور مادي دنيا، كه اوّلين پله آمادگي براي جنگيدن است ؛

14ـ تصديق به اين كه مرگ شرافت مندانه ، آغاز زندگي بزرگ و جاويدان است ؛

15ـ بايد براي كوبيدن طاغوتيان ، از همه امكانات ، حتي از زن ، فرزند، پير و جوان استفاده كرد؛

16ـ اصلاح جامعه مسلمانان ؛

17ـ گسترش دادن قيام و جهاني كردن آن (چنان كه امام حسين (ع) قيامش را ازمكه ، مركز جهان اسلام آغاز كرد و تا عراق ادامه داد)؛

18ـ توبه قهرمانانه ، و اين كه انسان مي تواند حتي اگر مثل حر تا پرت گاه جهنم برود، باز گردد و توبه اش قبول شود در صورتي كه توبه حقيقي باشد؛

19ـ توجه به مسائل مهم تر، چنان كه امام حسين (ع) در روز هشتم ذوحجه ،مناسك حج را رها كرد و به كار مهمتر كه رفتن به سوي عراق براي پيكار با طاغوتيان باشد، دست زد؛

20ـ توجه به امتحان الهي و ايستادگي در اين راه ؛

21ـ استقرار رابطه با خداوند بزرگ كه موجب بالا رفتن سطح روحيه سلحشوري خواهد شد. (دعا و نماز مناجات امام حسين (ع) در شب عاشورا)؛

22ـ حفظ قانون الهي (چنان كه امام حسين (ع) و يارانش هرگز در جنگ با دشمن از حريم قانون الهي تجاوز نكردند. نماز خواندند، آب را به روي دشمن نبستند و تيرهاي مسموم به سوي دشمن نيفكندند و تا دم مرگ از خدا اطاعت نمودند.)؛

23ـ هر وقت حق در حال سقوط قرار گرفت ، بايد قيام كرد، گرچه با ياران اندك باشد؛

24ـ اخلاق و كار را فقط براي خدا انجام دادن ؛

25ـ رعايت اصول اخلاق (به تشنگان دشمن ، حتي اسب هاي آنان را آب دادن )؛

26ـ امان نامه را رد كردن ، مانند حضرت عباس (ع) و برادران مادري اش كه پيروي از رهبر را مقدم داشتند و امان دشمن را با قاطعيت رد كردند؛

27ـ ايثار تا حدّي كه حضرت عباس (ع) كنار فرات آب نياشاميد، با اين كه تشنه بود و به سوي ميدان فرستادن علي اكبر (ع) كه فرزند جوان و عزيز امام بود؛

28ـ تفكر و توجه به حساب قيامت كه موجب گرايش عده اي از سربازان عمر سعد به سپاه امام حسين (ع) شد؛

29ـ جهاد و پيكار با تمام ابعادش «و جاهدت في الله حق جهاده ؛ تو در راه خدا،جهاد را آن گونه كه سزاوار است با تمام ابعادش انجام دادي .» (زيارت نامه امام حسين (ع))؛

30ـ رساندن پيام شهيدان ، كه بازماندگان عاشورا، به خصوص امام سجاد (ع) و حضرت زينب (س) در هر فرصت مناسبي پيام شهيدان را در كوفه و شام و مدينه ، با خطبه ها و بيان هاي خود، به مردم جهان رساندند؛

31ـ توكل و پيوند به خدا، كه از سخنان امام حسين (ع) است . «أنت ثقتي في كل حال ؛ خدايا تو در همه حال بايد مايه اطمينان و آسايش دل من باشي .»

32ـ ذكر خدا و همواره با خدا سخن گفتن ؛

33ـ شكر و سپاس در هر حال كه امام حسين (ع) آخرين گفتارش با خدا، حمد و سپاس و شكر الهي بود؛

34ـ درس مقاومت و سلحشوري ؛ تا آن جا كه حضرت زينب (س) وقتي كه روز يازدهم بدن پاره پاره امام حسين را ديد، متوجه پيامبر (ص) شد و گفت : «اي رسول خدا،درود فرشتگان آسمان بر تو، اين حسين توست كه در خون غلتيده .» سپس بهترين بهره برداري را در اين موقع كرد، با دست بدن را بلند كرد و گفت : «خدايا اين قرباني اندك را از آل محمد قبول فرما.»