آنچه مهم ّ است اين كه عزّت حقيقي از آن ِ خداوند است ، امّا رسول و مؤمنان هم در سايه عزّت الهي عزيزند. لذا در قرآن كريم اين عزّت براي رسول و مؤمنان هم قرار داده شده است چرا كه اوليا و دوستان خدا نيز پرتوي از عزّت او را دارند و به او متكي هستند.

به همين دليل در روايات اسلامي روي اين مسئله تأكيد شده است كه مؤمن نبايد اسباب ذلّت خود را فراهم سازد، خداوند اراده كرده كه او عزيز باشد و او هم براي حفظ اين عزّت بايد بكوشد:

(يقولون لئن رجعنا لي المدينة لَيُخرجن ّ الاعزّ منها الاَذَل ّ و للّه العزّة و لرسوله و للمؤمنين و لكن ّ المنافقين َ لايعلمون )

در اين آيه شريفه خداوند جواب منافقان كوردلي كه خودشان را عزيز مي دانستند و پيامبر را ذليل ، مي دهد و مي فرمايد: عزّت از آن خداوند، رسول و مؤمنان است .

در ذيل اين آيه شريفه در تفسير نورالثقلين حديثي از امام صادق (ع) به اين صورت نقل شده است : «إن ّ الله تبارك و تعالي فَوّض َ الي المؤمن اموره كلّها و لم يُفوّض اليه ان يُذّل َ نفسه ، الم تَرَ قول الله سبحانه و تعالي هيهنا (وللّه العزّة و لرسوله و للمؤمنين ) و المؤمن ينبغي ان يكون عزيزاً و لايكون ذليلاً» امام صادق (ع) مي فرمايد: «خداوند اجازه ذلّت به مومنين نداده است و نشانه مؤمن عزّت است .»

پس در فرهنگ قرآن عزّت حقيقي از آن ِ خداوند است و رسول و مؤمنان نيز در سايه عزّت الهي عزّت دارند و هركس بخواهد عزيز شود بايد از چشمه فيّاض الهي كسب عزّت كند، (تعزّ من تشاء و تذل ّ من تشاء) و هركس عزّت را در غير خدا جست و جو كند آن عزّت او را هلاك مي كند، چرا كه عزّت به غير خدا ذلّت است .