براء روايت كرده كه : رسول خدا (ص) حسن و حسين (ع) را ديد. پس فرمود:بارخدايا من اين دو را دوست دارم . تو نيز آن ها را دوست بدار.

علاقه بيش از حد حضرت رسول مكرم اسلام (ص)، با توجه به شخصيت عظيم واستثنايي ايشان ، نمي تواند صرفاً به سبب علايق خانوادگي و به عبارتي ديگر علت نسبي باشد، بلكه رضا و محبت از جانب ايشان ، در جهت رضا و محبت الهي بوده و اظهار لطف و علاقه آن حضرت به ايشان ، آن هم در اين حد، نشانگر لطف و محبت و تأييد آن بزرگوار توسط ذات باري تعالي مي باشد. بنابراين و به تبعيت از حضرت رسول مكرم (ص)، علاقه و محبت و عشق ورزي به امام حسين (ع)، همان بزرگواري كه به قول علامه اقبال ، سطر عنوان نجات مسلمانان را نوشته و راه مبارزه در راه دين را به ما آموخته جزء ضروريات براي مسلمانان و عشاق حضرت نبوي (ص) است ، چرا كه مؤمن بايد حب و بغض هايش هم در جهت الهي باشد و بس .