امام حسين (ع) در صحنه اي از عاشورا به خيمه نزديك شد و به زينب فرمود:فرزند خردسال مرا به دست من بده تا براي آخرين بار او را ببينم ، كودك را روي دست گرفت و همين كه خواست او را ببوسد حرمله تيري پرتاب نمود كه به گلوي كودك رسيد و گوش تا گوش او را بريد. حسين (ع) به زينب فرمود: كودك را بگير سپس هر دو دست را زير گلوي كودك كاسه كرد و چون از خون پر شد به سوي آسمان پرتاب كرد. سپس فرمود: آنچه مصيبت را بر من آسان مي كند اين است كه خداوند مي بيند. امام باقر (ع) فرمود: ازآن خون يك قطره به روي زمين نيفتاد.