امام حسين (ع) با مساكين و مستمندان مي نشست و مي گفت : خداوند اهل كبر و مستكبرين را دوست نمي دارد. يك روز بر چند كودك گذر كرد كه مشغول خوردن يك قطعه نان بودند. بچه ها از امام (ع) خواستند با آنها هم غذا شود، امام (ع) در كمال لطف و مهرباني دعوت اطفال را پذيرفت و با آنها هم غذا شد. آن گاه بچه ها را با خود به خانه برد وآنها را از غذا سير كرد و به آنها لباس پوشانيد و سپس فرمود:

«انهم اسخي مني لانّهم بذلوا جميع ما قدروا عليه و انا بذلت بعض ما اقدر عليه اين كودكان از من سخاوتمندترند، زيرا آنها هرچه داشتند بذل كردند ولي من بخشي از مال خويش را بذل نمودم .»