سخن گفتن از زمان ولادت و مكان شريف نزول حضرتش به عالم ناسوت و دامن طبيعت آن چنان مشهور و معلوم است كه كمتر كسي را نياز به يادآوري آن حادثه عظيم است . همه خاطرهاي دلسپرده به محبت اهل بيت ، سوم شعبان سال چهارم هجري در شهر پيغمبر خاتم را همواره در قلب هاي پر مهر خود حك كرده اند و گويا هنوز نيز با چشم دل و گوش جان مي بينند و مي شنوند كه پيامبر اكرم آن چنان مشتاق زيارتش بود كه خود را به خانه علي (ع) رسانيد و از اسماء خواست كه كودكش را بياورد و او شبير هارون زمانش را اذان و اقامه گويد و سلام خداي عزوجل را از جبرئيل بشنود و به بهترين نحو خواب شگفت ام ايمن را تعبير فرمايد.

طاووس يماني مي گويد «هرگاه حسين (ع) در مكان تاريكي مي نشست مردم به واسطه نور پيشاني و زير گلوي او راه را پيدا مي كردند و آن حضرت را مي يافتند.»

ما نيز از فراسوي زمان راه هدايت و ولايت را مي يابيم ، زيرا كه شعاع پرنور زيرگلويش آن چنان تاريخ را شكافته و درنورديده كه به وضوح از پرتو آن نور مي توان مقاومت ياران و رهروانش را در مقابل يزيديان زمان به نظاره نشست .