همراه زينب در اين مسير عاشقانه ، چهار زن هم چون ماه ، از آفتاب كرامت زهرا (س) و زينب (س) روشنايي گرفته بودند. زناني در سن شصت و هفتاد كه همه ،پيامبر (ص) را درك كرده بودند. با پيامبر و خانواده او زندگي كرده اند و حال باري ديگر انان رامي بينند كه مثل رودخانه اي شيرين ، در دل درياي شور و در آن ظلمات تباه جان جامعه جاري اند. كاروان شهيدان به مثابه رشته اي از نور حركت كردند و آنان همگي در سيماي امام حسين (ع) ، پيامبر (ص) راو در سيماي زينب (س) زهرا (س) را مي بينند. آنان شاهد جوشش مهر بي پايان پيامبر (ص) به حسين (ع) بودند، و آن روز، خسته بار از رنج ها و دشواري ها، تلخ كام از زهري كه چشيده اند، اما عاشق و سرمست همراه كاروان كربلامي رفتند.

يكي از اين بانوان ، فضه نوبيه است . فضه را پيامبر (ص) به زهرا معرفي كرده بود تا در كار پرمشقت خانه به او كمك كند. او بعد از وفات حضرت زهرا، در خدمت حضرت زينب (س) و در كربلا به همراه اهل بيت ، يار و غم خوار زينب و كاروانيان بود. فضه حافظ قرآن بود و جز به قرآن تكلم نمي كرد.