در روز نهم محرم «شمر بن ذي الجوشن » در راس چهار هزار نفر سپاهي وارد كربلا شد.شمر حامل نامه اي از ابن زياد براي عمر بن سعد بود. بدين مضمون كه بدون فوت وقت جنگ را با حسين شروع كند. شمر ضمن تلاش براي تحريك جنگ و قتل امام حسين (ع) امان نامه اي هم براي پسران ام البنين (عباس ،عبدالله ، جعفر و عثمان ) آورد، آنان نپذيرفتند. در عصر روز نهم محرم (تاسوعا) زمينه براي آغاز جنگ فراهم شد و عمر كه بيمناك بود مبادا رقيبش شمر سمت فرماندهي كل را از دست وي خارج كند شخصا تيري در كمان گذاشت و سوي خيمه هاي امام حسين (ع) پرتاب كرد و ديگران را به شهادت طلبيد كه اولين تير را وي پرتاب كرده است .

در اين هنگام امام حسين (ع) برادرش عباس را نزد عمر فرستاد و تقاضاي يك شب مهلت كرد، كه مورد موافقت قرار گرفت . شكي نيست كه امام مايل به جنگ نبود و تا آخرين لحظات كوشيد تا وجدان خفته اين مردم دنيا خواه را با سخناني كه سراسر خيرخواهي و دلسوزي و روشنگري بود، بيدار سازد. به آنان گفت : كه اين آخرين فرصتي است كه براي انتخاب زندگي آزاد به آنان داده مي شود. اگر اين فرصت را از دست بدهند ديگر،هيچگاه روي رستگاري را نخواهند ديد. اگر به اين عزت پشت پا زنند، به دنبال آن زندگي پر مذلتي در انتظار ايشان است .

براي همين بود كه نخستين ساعات روز دهم محرم نيز به پيغام بردن و سخن گفتن و خطبه خواندن گذشت . خطبه هاي امام در ساعات آخر بيش از آنكه نشان دهنده روح آزادگي و شرف و پرهيزگاري باشد، نمايانگر اوج دلسوزي بر مردم گمراه و تلاش انساني براي نجات مردم است . جاي هيچ ترديدي نيست كه سخنان و اقدامات امام براي رهايي از چنگ دشمن و يا بيم از كشته شدن ، گفته نشده است ، بلكه بوي آشتي طلبي و خير خواهي و دوستي طلبي مي دهد.

با فرا رسيدن شب نهم محرم عمر بن سعد نماينده اي را نزد امام حسين (ع) فرستاد و پيغام داد: يك امشب را من به شما مهلت مي دهم ، اگر تا صبح تسليم شدي من به ابن زياد خبر مي دهم ، شايد تو را آزاد بگذارد و گرنه پس از گذشت شب نمي توانم از جنگ خودداري كنم . حسين همان پاسخي را داد كه مكرر فرموده بود: «من مرگ با عزت را بهتر از زندگي با ذلت مي دانم ». در آن شب (شب عاشوراي سال 61 هجري قمري ) امام حسين بار ديگر يارانش را در رفتن و يا ماندن در كنار وي و شهادت مخير گذارد و ساعاتي را به ذكر و عبادت حق تعالي گذراند تا اينكه فرداي آن روز يكي از استثنايي ترين روزهاي تاريخ دميد.