پس از صلح امام حسن (ع) با معاويه و بعد از آن كه حضرت به ناچار از خلافت كناره گيري كرد، معاوية بن ابوسفيان نوزده سال و هشت ماه (60-40 ه.ق ) بر مسندخلافت نشست . حدود ده سال از اين دوران مقارن با امامت امام حسن (ع) و حدود ده سال ديگر هم زمان با امامت امام حسين (ع) بود. امام حسين در دوره امامت برادرش ، به طور كامل از سياست وي دفاع كرد. آن حضرت در برابر در خواست هاي مكرر مردم عراق ،براي آمدن آن حضرت به كوفه ، حتي پس از شهادت برادرش ، حاضر به قبول رأي آنان نشده و فرمودند: «تا وقتي معاويه زنده است نبايد دست به اقدامي زد.» معناي اين سخن آن بود كه امام در فاصله ده سال به اجبار حكومت معاويه را تحمل كردند.

اگر چه امام خود را متعهد به پيمان صلح با معاويه مي دانست و نمي خواست پيمان شكني كند ولي در مواقع لازم به مبارزه با معاويه و عمالش مي پرداخت كه از آن جمله مي توان به پاسخ قاطع امام به نامه معاويه ـ كه به دنبال گزارش مروان بن حكم (حاكم مدينه ) در مورد فعاليت هاي امام براي آن حضرت فرستاده بود، و نيز سخنراني كوبنده امام حسين (ع) در مراسم حج سال 58 هجري قمري در جمع گروه كثيري از صحابه و تابعين در افشاي حكومت بني اميه و مصادره اموال به منظور غير مشروع جلوه دادن حكومت معاويه و مخالفت شديد امام با انتصاب يزيد به ولايتعهدي ازسوي معاويه ـ اشاره كرد.