اين دوره براي شيعيان دوره اي بسيار سخت و ناگواري بود. روز به روز فتنه ها و بلاها برضد اهل بيت پيامبر (ص) و شيعيان علي گسترش مي يافت . سليم بن قيس هلالي در بيان وضعيت اين زمان مي نويسد:

فلما مات الحسن بن علي (ع) از دادالبلاء «والفتنة و لم يبق لله» ولي ّ الاّ خائف علي نفسه او مقتول او طريد او شريد؛ هنگامي كه امام حسن (ع) رحلت نمود، بلا و فتنه بر شيعيان افزوده شد. پس شيعه اي وجود نداشت ، مگر آن كه مي ترسيد از سوي حكومت كشته شود، ويا دستگير و تبعيد و فراري گردد».