امام حسين (ع) در دوره امامت و زمامداري امام مجتبي (ع) پيرو سياست هاي آن حضرت بود. هم در جنگ تابع سياست هاي برادر بود وهم در صلح . او برادرش را امام برحق ّ واطاعت از آن حضرت را برخود لازم مي دانست ؛ چه هنگامي كه آهنگ نبرد و مقابله با سپاه شاميان نواخته شد، حسين بن علي (ع) در بسيج و اعزام نيروها به ارودگاه «نخيله »و «مسكن » نقش داشت و همراه برادر به «مدائن » و «ساباط » براي جمع آوري لشكر رفت و چه هنگامي كه پيمان صلح منعقد شد. حسين بن علي (ع) هم در قيام برادر مطيع بود و هم در قعود آن حضرت و نيز بعد از كناره گيري برادر از حكومت . آن گاه كه حسن مجتبي (ع) بار سفر بست و از كوفه رهسپار مدينه شد، حسين بن علي (ع) در كنار برادر بود و مدام از سياست هاي برادر در برابر انتقادهاي دوست و دشمن ، به ويژه در برابر انتقادهاي دوستاني كه در جنگ با معاويه پافشاري داشتند و از معاهده صلح آن حضرت ناراضي بودند، دفاع مي كرد و خود را سرباز وفادار و فداكار امام مجتبي (ع) معرفي مي كرد.