در اين جا بايد خاطر نشان كرد كه شهوت مباح وطلب دنيا ـ و لو حلالش ـ نيز چنان چه از حد تعادل واعتدال خارج شده وبه افراط كشيده شود همين خاصيت را دارد و به فرموده حضرت امير المؤمنين (ع):

«ضَياع ُ العُقوُل ِ في ِ طَلَب ِ الْفُضُول ِ؛

ضايع شدن و مضمحل شدن عقل ها در زياده طلبي و تجمل گرايي است .» «أَكْثَرُمَصارِع ِ الْعقُول ِ تَحْت َ بُروُق ِ الْمَطامِع ِ؛ بيشترين لغزشگاه هاي عقل در هنگام شعله ور شدن هرس وطمع هاست .»

بنابر همين روايات حضرت امام (ره ) فرمود: حب الدنيا حلالش نيز حجاب است .در جايي ديگر مي فرمايند: مبارزه با رفاه طلبي سازگار نيست .

اگر فكر و ذكر انسان فقط به دنبال كسب وتجارت باشد، هر چند آن كسب حلال باشد ليكن وقتي از حد اعتدال ومقدار ضرورت خازج شود وبه حد زياده خواهي و عافيه طلبي برسد موجب كج فهمي وكند ذهني انسان از درك حقايق زمانش مي شود. هم چنين باعث مي شود كه شخص نتواند در وقت لازم تصميم درست را بگيرد و از وظيفه غافل بماند. بنابر همين مطلب حضرت صادق (ع) فرموده اند: «رَأَس ُ كُّل ِ خَطيئَة ٍ حُب ُّالدُّنْيا؛

سلسله جنبان ورئيس همه خطايا و لغزش ها حب ودوستي دنيا مي باشد.» قرآن نيز در باب خصوصيت مؤمنان راستين مي فرمايد: (رَجال ٌ لا تُلْهِيِهم ْ تِجارَة ٌ وَ لا بَيْع ٌ عَن ْ ذِكْرِ اللهِ).

مردماني هستند كه تجارت و كسب وكارشان و مشغله روزمره شان آنان را از ياد و ذكر خدا غافل نمـي كند.

لذا در احياء واعتلاء كلمه الله سستي وكاهلي نمي كنند و در مبارزه با كجي ها سهل انگار نيستند، چرا كه از مصاديق ذكر خداوند متعال برخورد باكفر و شرك و ناعدالتي ها مي باشد. بنابر اين خداوند متعال هنگامي كه حضرت موسي (ع) را به سوي فرعون گسيل داشت فرمود: إذْهَب ْ أَنْت َ وَأخُوك َ بِاياتي ِ وَلاتَنِيا في ِ ذِكْري ِ

تو وبرادرت با آياتي كه به شما عنايت كردم برويد و در ذكر من سستي نكنيد.

بااين تفاصيل مشخص مي شود كه شخص ولايت مَدار بايد از خيلي مباحات و حلال ها هم چشم بپوشد.