همواره در بسياري از جوامع ، افرادي تلاش كرده اند ديگران را تحت اختيار و نفوذ خود قرار دهند. آزادگي انسان براي آنان مقبول نبوده است . وقتي كمال و ارزش انسان به روح آزاد و همت عالي و خصال نيكو مي باشد خود را اسير انساني ديگر قرار دادن ، پذيرش حقارت است .

روح متعالي امام حسين (ع) با وجود نفرات اندك و كمبودهاي ظاهري ديگر، اجازه نداد تا در برابر ستم كاران و متجاوزان اظهار عجز نمايد. حتي در لحظات تنهايي ، در حالي كه ياران و خاندانش يكي پس از ديگري در خون خود غوطه ور شده بودند، به سپاه چند هزار نفري دشمنان كينه توز حمله ور گرديد. بنابراين اگر قرار است افرادي به ناحق در جامعه بر ديگران تسلط يابند چه زيباست ايستاده جان دادن !