امام حسين به مناجات و عبادت با خداوند خويش عشق مي ورزيد و تا لحظه مرگ و شهادت خونبارش از آن غافل نبود. چنان كه در شب عاشورا حضرت امام حسين (ع) و يارانش تا صبح به مناجات مشغول بودند و به درگاه حضرت باري تعالي ناله و زاري مي كردند و زمزمه راز و نياز آن با معبود، هم چون طنين بال زنبوران عسل شنيده مي شد.جمعي كه در ركوع و جمعي در سجده و گروهي ايستاده و بعضي نشسته و مشغول عبادت بودند. جامع ترين مناجات اين سيد مظلوم و معصوم (ع) دعاي عرفه مي باشد و سالكان و سائرين طريق عشق و عرفان و معرفت به يقين روح زنگار گرفته خويش را با تمسك وتوسل به اين دعا و مناجات با خداي خود صيقل خواهند داد، تا بتواند سنگلاخ هاي طريق تقرب و وصل بين عبد و مولاي را زدوده و هموار نمايند.