حسين (ع) مثل اعلاي فضيلت و كمال و ارشاد و هدايت بود. او در همه حال مصالح عمومي را بر منافع شخصي ترجيح مي داد و دل نگران جامعه بود و در فكر استفاده شخصي نبود، بلكه همواره براي ملت اسلام و براي واژگون كردن نظام امويان تلاش كرد.

حسين با معاويه در صلح امام حسن پيمان بست كه قيام نكند و با آنكه معاويه به شرايط صلح عمل نكرد، حسين بن علي (ع) راضي نشد شخصيت خود را با نقض عهد و پيمان شكني مانند معاويه خدشه دار نمايد، لذا در پيمان با معاويه پايدار بود. هيچ كس ننوشته حسين در تمام عمرش يك دفعه پيمان شكني كرده باشد.

شيخ مفيد مي نويسد: وقتي امام حسن (ع) درگذشت ، مردم كوفه و شيعيان علي (ع) از اطراف نامه نوشتند كه حاضرند معاويه را خلع كرده و با او بيعت كنند ولي حسين بن علي (ع) قبول نكرد و فرمودند: «ميان من و معاويه عهديست كه وجدان من اجازه نمي دهد، نقض عهد كنم . بنابراين تا معاويه زنده است من بر عهد خود پايدارم و چون او در گذرد من درباره تصميم خود تجديد نظر خواهم نمود.»