بازگشت

حسين و صبر و شكيبايي


صبر وحوصله حسين به قدري بود كه جبرئيل درباره صبر و عطش او گفت : آسمان از صبرش انگشت حيرت به دندان مي گزد او آنقدر صبر مي كند كه پوست بدن اطفالش از تشنگي به هم جمع مي شود و لب هايش از رطوبت خالي و خشك مي گردد و باز هم به دشمن نفرين نمي كند، بلكه آنان را به دعا هدايت مي فرمايد و مي گويد: خداوندا اين قوم را هدايت فرما. «صغيرهم يميته العطش و كبيرهم جلده منكمش ».

مورخان نوشته اند: به قدري صبر حسين در مصيبت با اهميت و با عظمت بود كه در روي كره زمين مصيبتي چون مصيبت او رخ نداده و بزرگ ترين آثار مصيبت او صبر حسين است .