باري ، حسين بن علي (ع) ظروف چوبي و قدح از پوست كدو داشته اند كه در آن غذامي خوردند.

آن حضرت داراي اين صفات ممتاز بوده : مهمان را گرامي مي داشت ، سائل را محروم نمي كرد و آنقدر مي داد كه بي نياز مي شد. صله ارحام مي نموده و به تمام ارحام مقرري مي داد تا بي نياز گردند. با فقرا مجالست و معاشرت داشت و به درد دل آنها مي رسيد. پياده ها را سوار مي كرد. ارباب حوائج را به حاجت خود مي رسانيد. برهنه ها را مي پوشانيد. گرسنه ها را سير مي كرد. قرض مقروضين را ادا مي نمود. پشتيبان ضعفا بود.دوست و شفيق ايتام بود. محتاجان را ضمانت و اعانت مي كرد. هر مالي كه براي او مي رسيد يك جا به سائل مي داد تا ديگر گدايي نكند.

امام حسين (ع) به سائلي كه از راه دور سراغ خانه كريم آمده بود، از پشت در چهار هزار درهم يا دينار داد و از اين كه اندك است ، عذر خواست . با اين اخلاق و بخشش حسين (ع) تمام فاميل و اقارب و عشيره و همسايگان و اهل مدينه و قبايل بدوي و ارباب حوائج دور دست را فريفته ملكات اخلاقي خود نمود.

در زير آسمان مردي شجاع تر از حسين نبود، زيرا شرايط ابراز شجاعت در مواقع ابراز شجاعت ِ پيغمبر (ص) و علي (ع) چنان نبود كه در جنگ حسين (ع) موجود بود.