در بسياري از آيات قرآن آمده است كه پيامبر شاهد و گواه بر امت است و چون شاهد بودن و گواهي دادن ، دانش و آگاهي را در هر حالي لازم دارد، پس پيامبر بايد به تمام احوال امت از ظاهر و باطن و افعال آنان آگاه باشد تا بتواند در روز قيامت شاهد و گواهيشان باشد، زيرا اگر چنين دانشي را نداشت ، نمي تواند شهادت و گواهي را درباره آنان ادا كند. نمونه اي از آيات قرآن كه شاهد و گواه بودن پيامبر را بر امت بيان كرده ، چنين است :

(و جئنا بك علي هؤلاء شهيدا)؛ و تو را مي آوريم تا بر آنان شاهد و گواه باشي .

(و يوم القيامه يكون عليهم شهيدا)؛ و روز قيامت پيامبر بر آنان گواه خواهد بود.

(و كنت عليهم شهيداً مادمت فيهم )؛ و تا زماني كه در ميان آنان هستي برايشان گواه خواهي بود.

(ليكون الرسول شهيداً عليكم و تكونوا شهداء علي الناس )؛ تا پيامبر گواه بر شما باشد و شما گواه بر مردم باشيد.

چنان كه پنج دليل بر لزوم علم غيب پيامبر و امام آورده شد، عقل نه فقط مانعي در امكان اين علم ندارد بلكه وجود آن را در پيامبر و امام لازم مي داند. بزرگي و عظمت اين دانش سبب نپذيرفتن آن نمي شود و چنين باوري غلو و زياده روي نيست ، زيرا اگر امام داراي اين ويژگي نباشد و گستره دانش او همانند ديگر افراد عادي باشد، سزاوار امامت و رهبري نخواهد بود و گزينش وي براي امامت و بي بهره كردن ديگران از آن ، ستم در حق ديگران خواهد بود.

اگر امامت را منصب خدايي بدانيم و آن را خلافت و جانشيني از طرف خدابپنداريم و امام را بيان كننده و مظهر صفات الهي بدانيم ، باور دانش وسيع او را زياده روي و غلوّ نمي پنداريم و آن را از لوازم مقام امامت مي شمريم .