پيامبر و امام براي راهنمايي تمام افراد بشر با وجود اختلاف زبان ، طبيعت ، رنگ ،گسترش زمين ، پراكنده بودن مردم از يك ديگر و بسياري از جهت هاي مختلف كه مردم را از هم دور مي كند، بايد سخن تمامي آنان را بشنود و با آنان سخن بگويد، آن گاه تمامي افراد را در اجراي عدالت و احكام خدا برابر بداند و از حال آنان با خبر باشد؛ اين گونه اطلاع و خبر داشتن از مردم را، انسان عادي نمي تواند و فقط انساني اين ويژگي را دارست كه از دانش گسترده خدادادي بهره مي برد.

امام بايد از دورترين جاهاي زمين كه مردم در آن زندگاني مي كنند با خبر باشد تا درد و رنج آنان را دريابد و اگر نماينده اي را به آن جاها گسيل كرد، در هر زمان از او با خبر باشد تا مبادا او در مقام خود بر مردم ستم كند.

اگر امام مانند ديگر افراد عادي در زمان قديم ، پس از گذشت ماه ها و سال ها از اخبار دور دست خبرگيري كند و يا با وسايل متعارف آن زمان با فاصله هاي زماني بسيار ازحال ديگران با خبر گردد، ستم زمين را فرا مي گيرد و فساد بر جامعه استيلا مي يابد و هدف و غرضي كه در فرستادن پيامبر و انتخاب امام از راهنمايي و هدايت مردم است ، به دست نخواهد آمد و نيك بختي دنيا و آخرت مردم بر رغم وجود امام تأمين نخواهد شد.