بازگشت

فلاح يا رستگاري و آزادگي


مهم ترين آرمان هاي بشر آزادگي است ، آزاد مردان جهان زندگي را به خاطر آزادي دوست دارند. از اين رو مولا علي (ع) نيز، فرمود: «لا تَكُن ْ عَبدَ غَيْرِك َ قَد جَعَلَك َ اللهُ حرّاً» بنده ديگري مباش كه خدا تو را آزاد آفريده است .» در بينش قرآن تنها راه دست يابي بشر به آزادگي واقعي ، ايمان و توجّه كامل به خدا در هنگام نماز است و مي فرمايد:(قدْ اَفلَح َ المُؤمِنون َ الَّذيِن َ هم ْ فِي صَلاتِهِم خاشِعون َ) به راستي كه مؤمنان رستگارند،آنانكه در نمازشان خشوع مي ورزند. در اين آيه اوّلين نشانه مؤمنان اقامه نماز با خشوع وتوجه كامل به خدا معرفي شده است ، زيرا خشوع به معناي حالت فروتني و ادب روحي وجسمي در برابر بزرگي است كه شخص ، مجذوب جلال و شكوه خدا شود. در حال نماز خود را مانند ذره ّاي بي مقدار در برابر حقيقت بي نهايت و قطره اي در برابر اقيانوس بيكران رحمت و قدرت و حكمت پروردگار داند. به گونه اي كه همه چيز فراموش كند و چنان از خود غافل بماند كه جز خدا را نبيند، چنين انساني مي تواند به فلاح - كه در اصل به معناي بريدن و شكافتن است و در فارسي به رستگاري از رَستن به معناي آزاد و رها شدن ، يا رُستن به معناي روئيدن ترجمه مي شود - برسد. در فرهنگ اسلام به هر نوع پيروزي ورسيدن به مقصد و كاميابي اطلاق شده است ؛ فَلاح را نتيجه ياد فراوان خدا قرار داده ، وفرمود: (و اذْكُروا اللهَ كَثيراً لَعَلَّكُم تُفلِحوُن ) در منطق قرآن پرستش و كرنش نسبت به هر كس و هر چيز، جز براي خدا، از خود بيگانه شدن ، وابستگي ، و دل سپردن به هر چيز،بندگي و اسارت واقعي به حساب مي آيد. به همين دليل ، عبادت جز براي خدا حرام وممنوع است ، و تنها در پرتو ستايش و پرستش خداست كه انسان با هدايت و امدادهاي غيبي الهي ، ياراي مقاومت در برابر قدرت هاي اهريمني و آزادي از هر نوع بندگي ، دست مي يابد. «مُفلِحوُن »، كساني هستند كه موانع را از مسير بر ميدارند، راه خود را به سوي مقصد نهايي يعني كمال ، و سعادت و كاميابي و پيروزي در دنيا و آخرت مي شكافد، پيش مي رود و در سايه ايمان و نماز و نيايش به پيشگاه خداي بي نياز آزاد وسربلند زندگي مي كنند و در آخرت نيز به بركت همين نماز خاشعانه و عاشقانه به رضوان الهي در جواررحمت حق ّ، و در بحبوحه بهشت جاودان ، در كنار پاكان ، در كمال عزّت و سربلندي ، به سرخواهند برد.