هنگام حركت به كوفه به درخواست اهل بيت، آنان را از كنار بدن مطهر شهيدان عبور دادند. شايد اين نخستين بار بود كه امام سجاد(ع) با بدن هاي بي سر و آغشته به خون شهيدان روبه رو مي گرديد. مشاهده اينكه چگونه بدن جگرگوشه و نور چشم پيامبر اكرم(ص) و يارانش، برهنه و عريان بر روي زمين افتاده اند ولي عمر سعد بدن كشته هاي سپاه خود را به خاك سپرده است، بر امام سجاد(ع) بسيار دشوار و سخت بود؛ به طوري كه نزديك بود از شدت اندوه و ناراحتي مرغ روح از بدنش به پرواز در آيد. زينب كبري(س) كه در همه حالات امام سجاد(ع) را زير نظر داشت. با مشاهده اين حال براي آرامش و دلداري او حديثي را از ام ايمن بازگو كرد. اين حديث نويدبخش آن بود كه قبور شهيدان، كعبه آمال عاشقان و دوستداران امام حسين(ع) خواهد شد. امام سجاد(ع) خود اين ماجرا را اينگونه بازگو مي كند: «هنگامي كه ما را از كربلا به سمت كوفه حركت مي دادند، من به بدن هاي مقدس شهيدان مي نگريستم و در اين انديشه بودم، كه چگونه آن ها به خاك سپرده نشده اند؟ اين فكر در نظرم بسيار بزرگ و سنگين آمد و مرا به شدت به اضطراب و ناراحتي واداشت، به طوري كه نزديك بود، روح از بدنم خارج شود. عمه ام، زينب، كه مرا در آن حال ديد، گفت: «اي يادگار جدّ، پدر و برادرانم! ترا چه شده است كه مي بينم با مرگ دست و پنجه نرم مي كني؟» در پاسخ گفتم: چگونه جزع و زاري نكنم، در حالي كه مي بينم سرورم، برادرانم، عموهايم، عموزاده هايم و خويشانم آغشته در خون خود، برهنه و عريان، بر زمين افتاده اند، نه كسي آنان را كفن مي كند و نه به خاك سپرده شده اند. كسي به آنان نزديك نمي شود و در آنجا رحل اقامت نمي افكند. گويا آنان خانداني از ديلم و خزر هستند.»

زينب گفت:

«آنچه مي بيني، ترا به جزع و زاري وا ندارد! به خدا سوگند! اين عهدي است از رسول خدا(ص) به جدّ و پدر و عمويت. خداوند از گروهي از اين امت - كه فرعون هاي زمين آنان را نمي شناسند ولي در ميان اهل آسمان ها معروف و شناخته شده هستند - پيمان گرفته است كه اين عضوهاي از هم جدا و اين بدن هاي آغشته به خون را جمع كنند و به خاك بسپارند. آنان در اين سرزمين نشانه اي براي قبر پدرت نصب مي كنند، كه گذشت روزگار اثرش را محو و نابود نخواهد كرد. سركردگان كفر و پيروان گمراهي در محو و نابودي آن مي كوشند؛ ولي تلاش آنان چيزي جز افزودن بر آثار آن و بلند كردن آوازه آن نتيجه اي نمي بخشد.» [1] .