نقل حديث ام ايمن از سوي حضرت زينب(س) [1] بيانگر آن است كه آن حضرت سال ها پيش از واقعه عاشورا خبر شهادت برادرش را از زبان جدّ و پدر بزرگوارش شنيده بود. ولي شايد در آغاز سفر به عراق آنگونه كه بايد براي وي اطمينان و يقين كامل حاصل نشده بود كه آن حادثه اسفبار به همين زودي اتفاق خواهد افتاد. علاوه بر آنكه احساسات انسان به گونه اي است كه تا حد ممكن تلاش مي كند پيش آمدهاي تلخ و ناگوار را نپذيرد و به نحوي توجيه كند. از اين رو امام حسين(ع) مي كوشيد تا به تدريج زينب كبري را براي رويارويي با حوادث ناگوار آينده آماده سازد. بر اساس آنچه در تاريخ ذكر گرديده است، نخستين باري كه زينب(س) با خبر اندوهبار شهادت برادر روبه رو گرديد، در منزل خزيميه بود.

امام حسين(ع) در مسير حركت خود از مكه به عراق يك شبانه روز در اين منزل رحل اقامت افكند. هنگام صبح عقيله بني هاشم، خدمت برادر رسيد، عرض كرد: «اي برادر! آيا ترا از آنچه ديشب شنيدم با خبر نسازم؟» امام(ع) فرمود: «آن چيست؟» زينب گفت: «ديشب هنگامي كه براي انجام كاري از خيمه خود خارج شدم، شنيدم هاتفي ندا مي دهد:

«اي چشم بسيار گريه كن و كيست كه در آينده بر شهيدان بگريد بر گروهي كه مرگ آنان را به سوي وعده اي معين به پيش مي راند!»

امام حسين(ع) فرمود: «اي خواهر! هر آنچه را كه خداوند تقدير كرده است، انجام خواهدشد.» [2] .

در اين سخن امام حسين(ع) به طور ضمني و تلويحي به خواهرش فهماند، كه حوادث ناگواري درا ين سفر در انتظار آنان است.

[1] در اين حديث حضرت زينب(س) از طريق ام‏ايمن از پيامبر اکرم(ص) نقل مي‏کند که اجساد شهيدان به خاک سپرده خواهد شد و قبور آنان مزار دوستانشان خواهد گرديد. زينب(س) پس از شنيدن اين حديث از زبان ام‏ايمن آن را بر پدر بزرگوارش حضرت علي(ع) عرضه کرد تا از درستي آن اطمينان کامل يابد.

[2] علامه مجلسي، همان، 372/44.