پس از تو جان برادر چه رنجها كه كشيدم

چه شهرها كه نگشتم چه كوچه ها كه نديدم






بسخت جاني خود اينقدر نبوده گمانم

كه بي تو زنده ز دشت بلا بشام رسيدم



برون نمود در آندم چو شمر پيرهنت را

بتن ز پنجه ي غم جامه هر زمان بدريدم



زدم بچوبه ي محمل سر آنزمان كه سر ني

به نوك نيزه خولي سر چو ماه تو ديدم



ميان كوچه و بازار شام پاي برهنه

سر از خجالت نامحرمان بجيب كشيدم



شدم چو وارد بزم يزيد بازوي بسته

هزا مرتبه مرگ خود از خدا طلبيدم



ولي باين همه شادمانم اي شه خوبان

كه نقد جان بجهان دادم و غم تو خريدم