اذن للذين يقاتلون بانهم ظلموا و ان الله علي نصرهم لقدير، الذين اخرجوا من


ديارهم هم بغير حق الا ان يقولوا ربنا الله.... [1] .

يعني به مؤمناني كه ديگران با ايشان كارزار مي كنند رخصت جنگ داده شد زيرا ايشان مورد ستم دشمن قرار گرفته اند و حق تعالي بر ياري ايشان قادر و تواناست، مؤمنان ياد شده كساني هستند كه به واسطه ظلم كفار به ناحق از خانه هايشان آواره شده و جز آن كه مي گفتند پروردگار خداي يكتا است جرمي نداشتند....

در تفسير شريف لاهيجي آمده:

آيه «اذن للذين يقاتلون..» عام بوده و اختصاصي به مهاجرين و به آل سيد النبيين صلي الله عليه و آله و سلم ندارد بلكه هم مهاجرين از مصاديق اين آيه كريمه بوده و هم ذريه طيبين و طاهرين آن حضرت سلام الله عليهم اجمعين و مؤيد اين گفتار حديث حضرت ابوجعفر الباقر عليه السلام است كه در مجمع البيان به اين شرح آورده:

قال ابوجعفر عليه السلام: نزلت هذه الآية في المهاجرين و جرت في آل محمد الذين اخرجوا من ديارهم و اخيفوا.

يعني:اگر چه اين آيه كريمه به حسب ظاهر براي مهاجرين نازل شده اما در حقيقت در آل محمد عليهم السلام نيز كه از ديار خود رانده شده اند جاري است.

و در روضه كافي از آن حضرت روايت كرده كه: فرموده حق تعالي: الذين اخرجوا من ديارهم بغير حق، در شأن رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم و اميرالمؤمنين عليه السلام و حمزه سيدالشهداء سلام الله عليه نازل شده و در حق حسين نيز جاري است.