قبلا گفتيم كه حضرت امام حسين عليه السلام از منزل وليد به خانه خويش بازآمدند چون شب شد به زيارت قبر منور و مرقد مطهر جد بزرگوار خويش رفته عرضه


داشت:

يا رسول الله من حسين بن علي فرزند و دختر زاده توام كه مرا در بين اين امت بيادگار گذاشته و به اطاعت من امر فرمودي، گواه باش كه امت تو مرا ياري نكردند و قدر من را ضايع نموده و پاس حرمت من و قرابت تو را نگاه نداشتند، اينك شكايت به تو آورده ام، پس به نماز مشغول شده و تا بامداد در ركوع و سجود بود.

وليد جهت تحقيق آن شب كسي را به سراي حضرت فرستاد چون جنابش را نيافتند به وليد خبر دادند، وليد گفت:

شكر خداي را كه از اين شهر برفت و ما به مؤاخذه خون پاكش مبتلا نشديم، صبحگاه آن شب حضرت به خانه مراجعت فرمود و شب ديگر بر همين منوال بر سر تربت مقدس مصطفي آمد و چند ركعت نماز بجا آورد و پس از فراغت از آن با حق سبحانه و تعالي مناجات كرد و گفت:

خدايا اين تربت پيغمبر تو محمد بن عبدالله است و من پسر دختر او هستم و چنين واقعه اي كه تو از آن آگاهي پيش آمده است و تو بر حالم آگاه و از ضميرم مطلع هستي، تو مي داني كه معروف را دوست داشته و منكر را كراهت دارم، خدايا بحق اين تربت پاك و بحق آن كس كه در اين خاك خفته است آنچه رضاي تو و رضاي پيغمبرت هست برايم ميسر گردان، سپس بسيار گريست و سر بر خاك پاك پيغمبر نهاد در خواب رفت و در خواب جد خود رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم را ديد با گروهي از فرشتگان مي آيد. جمعي از دست راست و گروهي از دست چپ و فوجي از پيش و برخي از پشت، بدين هيئت نزديك او آمدند پيامبر اكرم صلي الله عليه و آله او را گرفت و به سينه خودش چسبانيد و ميان ديدگانش را بوسيد و فرمود: مي بينم در اين نزديكي جماعتي كه ادعاي اسلام مي كنند ترا در زمين كربلاء بكشند و تو تشنه باشي و تو را آب ندهند با اين همه اميد دارند كه در روز قيامت ايشان را شفاعت كنم خداي تعالي شفاعت من را نصيب ايشان نكند و در آن سرا هيچ حظ


و بهره اي به آنها ندهد، فرزندم پدر و مادرت نزد من بوده و آرزوي لقاء تو را دارند و براي تو در بهشت درجاتي است كه تا شهادت نيابي بدان درجات نخواهي رسيد.

امام عليه السلام عرض كرد:

يا جداه مرا نزد خويش نگاه دار كه مرا به مراجعت در دنيا حاجتي نيست.

پيامبر صلي الله عليه و آله و سلم فرمود: مي بايد كه سعادت شهادت را دريابي آن گاه به انواع درجات و ثوابي كه باري تعالي وعده داده است برسي.

سپس امام عليه السلام از خواب برخاست و آن خواب را به اهل بيت خويش بازگو فرمود، ايشان سخت دلتنگ شدند به طوري كه آن روز هيچكس از اهل بيت آن مظلوم غمگين تر نبود.