از جمله راهبردهاي سياسي امام زين العابدين (ع) در عصر خفقان امويان، زنده نگه داشتن ياد و خاطره شهيدان كربلا كه در واقع زنده نگهداشتن فرهنگ شهادت و ايثار بوده، مي باشد. در مناقب ابن شهرآشوب از امام صادق (ع) آمده است كه علي بن الحسين (ع) مدَّت بيست سال براي پدرش مي گريست و همين كه براي او سفره غذا مي آوردند و آب و نان را مي ديد، بي اختيار اشك از چشمانش سرازير مي گشت، تا آنجا كه روزي يكي از غلامان امام، آن حضرت را از اين عمل، باز داشت و عرض كرد: مي ترسم از شدت اندوه جان سپاري!. امام زين العابدين (ع) در پاسخ او فرمود من اندوه خود را به درگاه خداوند مي برم. غم مرا جز او نمي داند و من به او پناه مي برم و آنچه من مي دانم شما نمي دانيد. سپس فرمود: من هر وقت قتلگاه فرزندان فاطمه را به ياد مي آورم، بغض گلويم را مي گيرد و نمي توانم خودداري كنم. ابن قولويه در كامل الزيارات روايت كرده است كه يكي از غلامان علي بن الحسين (ع) مي گويد: روزي مولايم در حالي كه اشك از چشمانش سرازير بود سر بر سجده گذاشت. من با حالي آشفته به وي گفتم آيا هنوز وقت آن نرسيده كه گريان نباشيد و از اندوه شما كاسته شود؟ آن حضرت سر از سجده برداشت و از پشت موج اشك نگاهي به من افكند و فرمود: واي! به خدا سوگند، يعقوب با اين كه اندوه وي به مراتب كمتر از گرفتاري و اندوه من بود، نزد پروردگار خود لب به شكوه گشود... در حالي كه او تنها به فراغ يكي از پسرانش گرفتار گشته بود، ولي من خود ناظر بودم كه پدرم و عده اي از خاندانم را در مقابل چشمان من سر بريدند؛ چگونه محزون نباشم [1] .