پس از عاشورا، اسيران اهل بيت (ع)، از تجمعهاي مردمي در كوفه، مجلس ابن زياد، شام، دمشق، حتي مجلس يزيد، استفاده مي كردند و پيام خون شهدا را مي رساندند و ضمن معرفي خود و امام حسين (ع)، بر ضد حكام افشاگري مي كردند. اين شيوه را، چه در خطبه ها و چه در سخناني كه در برخوردهاي متفرقه ابراز مي شد، به كارمي گرفتند. «زينب بزرگ ترين و مشكل ترين تكليف را پس از واقعه كربلا بر عهده گرفت و به خوبي از عهده اين مهم بر آمد چنان كه نخستين نتيجه كار زينب، سقوط حاكميت آل ابي سفيان شد». به تعبير شهيد مطهري: «از عصر عاشورا زينب تجلي مي كند و از آن به بعد رهبري قافله را عهده دار مي گردد و در واقع، نيابت امامت يعني رهبري را پس از عاشورا از ناحيه امام حسين و امام سجاد به عهده مي گيرد.» [1] .

اگر رسالت حسين (ع) قيام عليه هر چه پستي و زشتي و دفاع از آزادي و كرامت انسان بود، رسالت زينب ماندگار ساختن همه خوبي ها بود. پس نهضت عاشورا دو رويه دارد يك رويه آن حسين (ع) است و رويه ديگر آن زينب (س). سكّه وقتي ارزش داردكه دو رويه باشد و به همين جهت او را «شريكة الحسين» لقب داده اند.شيخ صدوق مي گويد: «زينب (س) نيابت خاص را از طرف امام حسين (ع) در بيان مسايل حلال و حرام تا بهبودي امام سجاد (ع) بر عهده داشت». [2] .