در آخرين لحظه هاي بي ياوري و غربت كه سيدالشهدا (ع) پياده جنگ مي كرد، باز مواظب بود تا تير دشمن به او اصابت نكند و در پي لحظه هايي از غفلت دشمن بود، تا حمله كند و بر جمع سپاه دشمن حمله برد.