يكي از نقش هاي مهم و اساسي رهبران، هدايت كردن امت در مراحل سخت و بحراني است. خصوصاً آنگاه كه دشمنان انسي و جني سيل شبهات را به سوي جامعه روانه مي سازند و اكثريت مردم را از يقين خارج ساخته و در دو راهي شك و گمان نگه مي دارند. رهبر بايد از كمالات لازم برخوردار باشد تا بتواند پناهگاه مردم باشد. عطار مي گويد با شك و ترديد نمي توان ادامه راه داده و به مقصد رسيد. اگر امت به دام ترديد افتادند فقط رهبر الهي كه به علم و معرفت و معنويت مزين است مي تواند مردم را به يقين رسانده و از شك برهاند. [1] .

رهبران در جامعه اصلي ترين عامل در تعيين بحران ستيزي و بحران پذيري مي باشند. رهبران منفعل، مأيوس، جبرگرا و بي اراده مسلماً در انتظار وقوع حوادث مي نشينند و تحرك و تلاشي از خود بروز نمي دهند، در حالي كه انسان هاي فعال، خوشبين، با اراده و مصمم به استقبال بحران ها مي روند و آنها را در هم مي شكنند. به هر حال در مديريت بحران، ابزارها و وسايل نيستند كه نقش محوري را ايفا مي كنند، بلكه اين انسان ها هستند كه محور اصلي مقابله با بحران مي باشند. حفظ خويشتن داري و آرامش در تسلط بر اوضاع به هنگام بحران نقش مهمي دارد. به اين علت، مديريت بحران كاري است مشكل كه به شجاعت و سرعت عمل نياز دارد. لازمه تصميم گيري در بحران تجربه و مهارت كافي است ولي افزون بر آن مدير بايد بتواند از شم خود استفاده كند. [2] .