در مطالعه اي كه توسط هرمن كان و آنتوني واينر [1] انجام شد، ويژگي زير براي شرايط بحراني ذكر گرديده است: [2] 1. بحران معمولاً يك نقطه چرخش در يك سلسله رويدادها و عمليات است. (مرگ معاويه و روي كار آمدن يزيد) 2. بحران وضعيتي است كه در آن ضرورت اتخاذ تصميم بسيار بالا است. (تصميم يزيد مبني بر بيعت گرفتن سريع از امام)امام در اين مورد مي فرمايند:اگر تعجيل نكنم مرا دستگير خواهند كرد. 3. بحران يك تهديد واقعي نسبت به هدف ها و مقاصد عوامل درگير است. «إنَّما خَرَجتُ لِطَلَبِ الإصلاحِ في اُمّةِ جَدّي». [3] .

4. بحران نتايج مهمي را در پي دارد كه عواقب آن، آينده روابط طرف هاي درگير را معين مي كند. زمينه از بين رفتن بني اميه، ظهور مختار و... 5. بحران حاصل برخورد رخدادها است و به شرايط تازه اي مي انجامد. احياء دين و زمينه دگرگوني مردم 6. در بحران تصادم و درگيري بين عوامل دو طرف بحران افزايش مي يابد. درگيري در مسير حركت و در كربلا (تاسوعا و عاشورا)