در زمان بني عباس قيامهاي بني الحسن زياد شد و نفس زكيه، عبدالله بن حسن، ابراهيم بن حسن و ديگران قيام كردند. بعضي از اين قيامها و نهضتها هم خيلي وسعت و دامنه پيدا مي كرد. حتي شهيد فخ، حسين بن علي بن الحسن، هم از فرزندان امام حسن (ع) است كه در مدينه قيام كرد و بعد در مكه دامنه ي قيامش را گسترش داد و در نهايت در اين راه شهيد شد. بنابراين سادات بني الحسن پرچمداران نهضتهاي آل علي عليه حكومتهاي ظلم و جور بني عباس بودند. منصور عباسي از كساني بود كه به شدت با بني الحسن درافتاد و دستور داد تمام اين قيامها را سركوب و افرادي را كه حامي اين قيامها و نهضتها بودند دستگير كنند. البته دستگيريها هم خيلي ساده تمام نمي شد و گاهي با مقاومتهاي شديد همراه بود و مدتها طول مي كشيد. هر گوشه اي كه فردي از بني الحسن قيام مي كرد تا دو سه سال نهضت خود را ادامه مي داد و گاهي هم دعوتها مخفي بود. ولي بالاخره منصور عده اي از سادات بني الحسن را دستگير كرد و آنان را به پايتخت خود آورد. در آنجا مي خواست عمل خودش را براي مردم توجيه كند- و اين خود مسئله اي است كه ظالمي به افراد موجه و معتبر و با شخصيت ظلم مي كند و بعد مي خواهد نزد مردم حق را به جانب خود بدهد- و لذا بالاي منبر رفت و براي مردم سخنراني كرد. او اولين كسي بود كه اين تهمت را به ساحت پاك امام حسن (ع)


زد و گفت كناره گيري حسن بن علي سازش با معاويه و به خاطر پول گرفتن از او بود. منصور دوانقي مي خواست دستگيري و زنداني كردن بچه ها و بچه زاده هاي امام حسن (ع) را توجيه كند، از اين رو چندين مورد حرف و شايعه را درباره ي امام مجتبي بيان كرد.