يك عده از مردم سرشناس كوفه شب بر سر قبر مطهر حسين ابن علي (ع) رفتند و تا صبح ماندند، ناله و ندبه و استغفار كردند، مناجات و توبه كردند و گفتند: ما امروز برگشتيم و بيدار شديم. ما حركت مي كنيم تا راهي را كه در زمان حيات شما بايستي در ركاب شما مي پيموديم اما جاهلانه و غافلگيرانه دست برداشتيم، امروز آن راه را دنبال كنيم.

اين بيداري و اين موج به دنبال نهضت كربلا به وجود آمد. تقريبا ديوانه وار حركت كردند، آنچنان شايق و مشتاق كه در بين راه به هر ده و شهري كه مي رسيدند عناصر و مأموران بني اميه را قلع و قمع مي كردند و جلو مي رفتند. تاختند و تاختند تا به مرزهاي شام رسيدند. مروان بني اميه و هواداران بني اميه و باقيمانده ي دستگاه يزيد را جمع كرده و نيروي فرواني فراهم كرده بود. توابين وقتي به آنجا رسيدند نيرويشان تحليل رفته بود و چون با لشكر تازه نفس مروان مواجه شدند، متأسفانه شكست خوردند و حدود چهار هزار تن از اين اصحاب پاك حسين بن علي (ع) در آنجا به شهادت رسيدند و به تاريخ نشان دادند كه ما با اين انحرافي كه در تاريخ اسلام به وجود آمد، مخالفيم.

انسان تأسف مي خورد بر اين تاريخ كه چرا اين نيروها و عناصري كه در مدينه، مكه و كوفه بودند زماني كه حسين بن علي (ع)


عليه دستگاه بني اميه حركت كرد، از بيعت سر باز زدند و چرا به امام نپيوستند تا تحت رهبري ايشان كار به ثمر برسد، بلكه بعد از آنكه ماجراي كربلا اتفاق افتاد تازه از خواب گران بيدار شدند و حركتهايشان را شروع كردند، اما حركتهايي متفرق و گاهي بي نقشه كه به ثمر نرسيد.