اگر امام حسين (ع) در مدينه دست به انقلاب مي زدند و در اين شهر به شهادت مي رسيدند، انقلاب تنها بعد فكري گرفته، فقط در ميان انديشمندان جايگاهي مي يافت كه چنين گستره اي بسيار محدود بود و پس از گذشت زماني طولاني تنه نشاني از آن در تاريخ مي ماند كه قدرت تغيير آن را در سطحي وسيع و گسترده نمي يافت.

از جنبه عاطفي، آماده ساختن چنين انقلابي در مدينه امكان پذير نبود، زيرا اگر امام حسين (ع) در اين شهر دست به قيام مي زدند، تنها خود و يارانشان به قتل مي رسيدند و تبليغات گمراه كننده چهره انقلاب را دگرگون ساخته، آن را مسخ مي كرد تا هدف اصلي آن پوشيده گردد و تأثير چنداني را در تاريخ از خود به جاي نگذارد. كشته شدن كودكان بي گناه و مرگ آنان از تشنگي... به اسارت رفتن زنان خاندان وحي و پرورش دهندگان امامت... شهادت حسين (ع) و ياران حضرتش در حالي كه مهمان فراخوانده شده اي بود كه پيشاپيش به او دست بيعت داده بودند... كشته شدن حضرت و يارانش با لبي تشنه در كنار فرات... تمامي اين ابعاد اگر دعوت كوفيان صورت نمي گرفت، براي انقلاب روي نمي داد. اين ويژگي ها انقلاب حسين را در ميان تمامي قيامها، انقلابي منحصر بفرد ساخت كه جريانهاي عاطفي شكل گرفته در آن با هشياري اين قيام را جاودانگي بخشيد.

امام حسين (ع) تلاش كردند با اعزام سفير خويش - مسلم بن عقيل - به كوفه و بيعت گرفتن از مردم اين شهر پيش از عزيمت خود، بر جنبه هاي عاطفي اين انقلاب تأكيد نمايند.