امام حسين (ع) تصميم داشتند به هر قيمت كه باشد دست به انقلاب بزنند؛ با حوادث و اتفاقاتي كه روي داد آن را هنگام حضور در مدينه اعلام كردند، چه در بيعت نكردن با يزيد و چه در هجرت از اين شهر به مكه مكرمه. ولي اين انقلاب در شهر ياد شده پايگاهي نداشت كه انقلابهاي پي در پي بعدي از آن نشأت گيرد و ضربه هاي مكرري را تا هنگام دست يافتن به پيروزي نهايي به هدف وارد آورد. دعوت كوفيان از امام حسين (ع) شرايط دست يافتن به چنين پايگاهي را به وجود آورد و بديهي بود كه قتل امام حسين (ع) به دست كوفيان پس از دعوتي كه آنان از حضرتش به عمل آوردند، سرزنش و هشياري را در آنان برانگيزد و خويشتن را مسئول خون وي بدانند و سرزنش كنندگا و ملامتگران مردم را به سوگواري اين خاندن خوانند. تلاش براي


شستن لكه ننگي از اين دست پيامد چنين حادثه اي بود و اين لكه ننگ جز با كشتن قاتلان اين خاندان شسته نمي شد. چنين گشت كه انقلابهايي پي در پي روي داد كه قيام توابين و انقلاب مختار، نمونه اي از آنها بود. انقلابهاي ديگري نيز به وقوع پيوست كه كوفه را به آتشفشاني ناآرام مبدل ساخت كه هر روزنه آن را كه مي گرفتند، آتش از جاي ديگري سربرمي آورد؛ ولي آتشي كه هيچگاه لهيب آن فرو نمي نشست، آتش ملامت دل كوفيان در شهادت امام حسين (ع) بود.