در عصر پيامبر بنابر حكم صريح قرآن [1] كار امت به مشورت اداره مي شد و افراد دانشمند و متقي و مورد وثوق و صاحب رأي مورد مشورت قرار مي گرفتند و اين گروه اهل حل و عقد، با آزادي و شجاعت نظر مستقل خود را بيان مي كردند. اما در دوره سلطنت، اين قاعده به طور كلي دگرگون شد و شورا جايش را به استبداد شخصي داد. پادشاه از اشخاص حق شناس و حق پرست گريزان بود و اين اشخاص هم از پادشاه رويگردان بودند.