در اين عصر آزادي امر به معروف و نهي از منكر و آزادي انديشه از مسلمانان سلب شد، در حالي كه اسلام آن را حق مسلمانان بلكه حتي فرض بر آنها قرار داده بود و قائم بودن حكومت و جامعه اسلامي بر اين منحصر بود كه وجدان مردم زنده و زبانهايشان آزاد باشد. اما در عهد پادشاهي وجدانها زنداني و زبانها حبس شدند و رسم شد كه لبها فقط براي تعريف و ستايش گشوده شود و گرنه مهر سكوت بر آنها زده مي شد و در صورت مقاومت انواع تنبيه ها و شكنجه ها و حتي قتل در انتظار صاحبان نقد و انتقاد بود. برخي شروع اين شيوه را از زمان معاويه و از قتل حجربن عدي (سال 51 ه) يار باوفا و شيعه امام علي (ع) و امام حسن (ع) و صحابي بلند مرتبه زاهد و عابد مي دانند.