از آن پس وهب بن عبدالله كلبي [1] مبارزت كرد و اين رجز را برخواند:




ان تنكروني فاما ابن كلب

سوف تروني و ترون ضربي [2] .



و حملتي و صولتي في الحرب

ادرك ثأري بعد ثأر صحبي [3] .



و ادفع الكرب امام الكرب

ليس جهادي في الوغي باللعب [4] .



مگر زن و مادر او با وي بودند. زن او را از نصرت امام باز مي داشت و سوگند مي داد كه مرا به دوري خويش ميازار و اندوه من بر جان خويش مطلب. و مادر مي گفت: سخن اين زن مپذير و به ياري رسول خداي بازگرد و مقاتلت جوي و جان و توان در ركاب همايون [5] او در باز [6] تا مگر به روز بازپسين درباره ي تو به نزد خداي سبحانه شفاعت كند و سخن گويد و وهب به مقاتلت بازگشت و اين رجز مي خواند:



اني زعيم لك ام وهب

بالطعن فيهم تارة و ضرب [7] .



ضرب غلام مؤمن الرب

حتي يذيق القوم مر الحرب [8] .



و آغاز مجالدت كرد و از آن قوم سي و يك تن بكشت و هر دو دست او جدا ماند. مادر عمود خيمه برداشت و به ياري پسر برخاست. وهب روي با مادر كرد تا مگر او را به خيمه بازگرداند. مادر دامن او بگرفت و گفت: باز نگردم تا در صحبت تو خون


خويش در ركاب پسر رسول خداي نريزم.

امام بر او دعاي خير گفت و فرمود: تو را نيكويي باد و جزاي خير! بازگرد كه بر زنان جهاد نباشد. [9] زن بازگشت و وهب را بكشتند. مادر بر بالين او شد و خون از گونه ي مبارك او پاك مي كرد. ناگاه به فرمان شمر، عمودي بر فرق او زدند و جان بداد و اين اول زن بود كه در جيش امام كشته گشت.

مجلسي گويد كه: من چنان ديدم [10] كه وهب جواني ترسا بود و با مادر بر دست امام ابوعبدالله عليه السلام اسلام آورده و در آن وقعه سي و شش تن بر خاك افكنده بود و او دستگير گشت. او را به نزد پسر سعد آوردند. عمر گفت: چه شجاع بوده و صولتي [11] شديد داشته! و سر او برگرفتند و به جانب مادر افكندند. زن آن سر برداشت و ببوسيد و ببوييد و جانب عمر افكند و عمود خيمه برداشت و دو تن بكشت. امام فرمود: اي زن بازگرد كه زنان را جهاد نباشد. زن بازگشت و همي گفت: بارخدايا! اميد من بريده مپسند. [12] .