حر بن يزيد رياحي به مبارزت اسب بر جهانيد و اين رجز مي خواند:



اني انا الحر و مأوي الضيف

اضرب في اعناقكم بالسيف [1] .



عن خير من حل بأرض الخيف

أضربم و لا اري من حيف [2] .



يزيد بن سفيان گفت: به خدا اگر بدو رسم همين رمح [3] در او كار فرمايم و حر سرخوش قتال بود و اسب او را بر روي و بناگوش ضربتي رسيد. حصين بن نمير يزيد را بر محاربت او اغراء كرد. يزيد پيش دوانيد و سنان [4] رمح بدو آشنا كرد و حر بر او عطفه كرد و او را بيفكند. اسب او را پي [5] كردند و او پياده ماند و چون شير شرزه [6] كه در پي آهو دود، يا باز تيز پر كه طلب تيهو [7] كند، بر ايشان حمله مي كرد و همي كشت و مي گفت:



اني انا الحر ونجل الحر

اشجع من ذي لبد هزبر [8] .



و لست بالجبان عند الكر

لكنني الوقاف عند الفر [9] .



و از هر طرف نيزه بدو همي زدند و زخمهاي گران يافته بود، لاجرم بر جاي بماند و ياران او را دريافتند و در خدمت امام فرو نهاند و هنوز از او رمقي باقي بود. امام دست مبارك بر سر و روي او مي كشيد و همي گفت: ان تحر كما سمتك امك [10] و علي بن الحسين عليه السلام بر او رثا گفت و مناقب و محامد او باز شمرد.




لنعم الحر حر بني رياح

صبور عند مختلف الرماح [11] .



ونعم الحر اذ نادي حسينا

فجاد بنفسه عند الصباح [12] .



فيا ربي اضفه في جنان

و زوجه مع الحور الملاح [13] .



و هر يك از ياران كه آهنگ مبارزت نمودي، بر امام سلام فرستادي و وداع گفتي؛ امام بر او رحمت فرستادي و آفرين فرمودي واين آيت فرو خواندي: «فمنهم من قضي نحبه و منهم من ينتظر و ما بدلوا تبديلا». [14] .