گويد همين كه حسين (ع) از مدينه به سوي مكه بيرون آمد حرث با او به مكه آمد و ملازم امام بود تا به همراه حضرت او (ع) به كربلا


آمد و چون روز طف تنور جنگ تفته شد در پيش چشم حسين به نبرد اقدام كرد و در حمله ي اولي با ديگران از اصحاب حسين كه كشته شدند شهيد گشت. (رض)

پيامي از دربان باب السلام

دوران و تحول بي قرارش او را از هر دري به در ديگر برد و انتقالش از هر بابي، او را به برخورد شديدي به شخصيت عظيمي مي كشانيد



آن طائرم كه چنگل شاهين عشق دوست

نگذاشت تا كه سر زدم از بيضه پر زنم



جانا تو هم بكوش كه باشخاص با عظمت بشخصيتهاي روحانيت نزديك گردي و از هر مفصلي از عمر و برخورد به شخصيتي عظيم فكر عظيمي بيابي.


نامه ي تشكر آميزي به قلم علي (ع) از پيمبر خاتم الرسل (ص) براي پادشاهي بيگانه «در حبشه»

اما بعد فكانك من الرقة علينا منا و كانا من الثقة بك منك لانا لا نرجو منك خيرا الا نلناه و لا نخاف منك امرا الا امناه و بالله التوفيق [1] محمد رسول الله.