گويا حر از خطبه شراف و از اين خطبه بيضه چنانكه اصرار امام (ع) را بر مسلك فهميد، اندكي هم هشيار شد و براي تخلص خود بفكر چاره جوئي كار برآمده و نظرش رسيد كه بلكه امام (ع) را از اصرار خود باز دارد حر ظاهرا تخلص را منحصر بهمين مي دانست كه در دلسوزي خود بعرض رسانيد.