پس از اين نامه ها و ورود سفراء حسين (ع) مسلم بن عقيل را خواست به جانب كوفه فرستاد و به همراهش قيس بن مسهر و عبدالرحمن را روانه كرد با مسلم آمدند به مدينه وارد شدند و از مدينه حركت كردند مي آمدند تا رسيدند به مضيق بطن خبت (مضيق تنگه ايست و خبت وادي پردامنه اي است به اين تنگه مي رسد در هر قطعه ي آن وادي يكي از طوائف عرب منزل مي گزيده اند و در خود اين تنگه سر آبي است از طايفه كنده و اصلا خبت و خبيت حوالي مدينه در طرف مكه است) در اين جا دو راهنما راه را كج رفتند و راه را گم كردند و همگي گم


شدند كارشان از تشنگي بسختي كشيد تشنه مانده عطش از كارشان انداخت آن دو دليل راه از تشنگي افتاد و مردم و به اشاره راه را به مسلم و همراهان از دور نشان دادند و بعد از آن مسلم با همراهان با خون دل خود را به راه رسانده ميان راه افتادند.

چنان معمول است در موقع شتاب مسافر از جاده و پيچا پيچ راه عدول مي كند و به طمع آن كه زود به مقصد برسد راه را به دره و ماهور مي اندازد كه بلكه خط مستقيمي و راه كوتاهي را به ميان بري بجويد شايد از اين جهت دليل راه لازم بوده و از اين جهت گم شده باشند و گرنه بطن خبت در طرف مكه است به نظر مي رسد كه دليل ها راه را گم كرده و رو به مكه برگشته بوده اند و شايد راه بين مكه و نجف آن زمان اساسا روشن نبوده باندازه ي كوره بوده كه دليل راه لازم داشته.

هشتاد فرسخ بين مكه و مدينه يا بيشتر باز برمي گردد

به واسطه ي اين پيش آمد و تفألي كه ببدي زدند مسلم براي پيشگاه حسين (ع) قيس را با نامه اي به مكه پس فرستاد كه امام (ع) را به آن چه شده خبردار كند و وقتي قيس نامه مسلم را به حضرت رساند امام (ع) جواب را باز به همراه اين شخص شريف فرستاد مجددا قيس به مسلم رسيده و به همراه مسلم آن راه را تا كوفه آمد.

مكرر گفته ام كه اين سفراء نمايندگان شيعه و از اشراف بوده اند نه نامه رسان مزدور. افعاله نسب لو لم يقل معها جدي الخصيب عرفنا العرق بالغصن.

قيس باز به مكه ميرود كارش رفت و آمد است


ابومخنف مي گويد وقتي كه مسلم مردم را در كوفه ديد كه بر بيعت امام (ع) متفقند و اجتماع دارند خدمت حسين (ع) نامه اي نوشت و به همراه قيس و عابس شاكري با شوذب مولي آل شاكر حدود يازدهم ذيقعده كه 27 روز پيش از شهادتش باشد فرستاد و مطلع آن نامه اين بود، اما بعد رائد به كسان خود دروغ نمي گويد، قيس مجددا به مكه آمده خود را خدمت امام (ع) رسانده و با ياران ماندند تا امام (ع) را در هشتم ذي الحجه حركت دادند.