ابن مسعود ميگويد: در مسجد رسول خدا خدمت آن حضرت نشسته بوديم


كه جوانهائي از قريش وارد شدند در ميان آنها عمر سعد لعنة الله بود چشم رسول خداكه به آنها افتاد رنگش متغير شد عرض كرديم: شما را چه روي داد؟ فرمود: ما اهل بيتي هستيم كه خدا آخرت را براي ما بر دنيا ترجيح داده و اختيار نموده و من ياد كردم آنچه باهل بيت من ميرسد از امت من از كشتن و زدن و دشنام دادن و ناسزا گفتن و راندن و متفرق نمودن و زود باشد كه اهل بيت مرا از ديار خود دور سازند و ايشان را طرد ميكنند و مي كشند و اول سريكه در اسلام بر سر نيزه زده ميشود سر پسر من حسين است در آن موقع حسين «ع» حاضر بود عرض كرد يا جداه چه كسي مرا ميكشد، فرمود: بدترين مردم تو را ميكشد و اشاره به عمر سعد فرمود بعد از آن هر موقع مردم او را ميديدند اشاره ميكردند و مي گفتند: اين است كشنده حسين «ع» عمر سعد به حسين«ع» عرض كرد در قوم مرا مردم سفيهي هستند كه اين نسبت را به من ميدهند حسين«ع» فرمود والله آنها سفيه نيستند بلكه مردم بردبار هستند و آينده من روشن است كه بعداز من از گندم ري استفاده نخواهي كرد مگر كم و زود كشته خواهي شد. [1] .