موقّع بن ثمامه اسدي صيداوي كه از تابعين بوده، بعد از پذيرفته نشدن شرايط امام حـسـيـن (ع) از سـوي ابـن زياد، به همراه جمعي ديگر شبانه به امام (ع) پيوست. وي در روز عـاشـورا بـا دشـمـنـان آن حـضـرت جـنـگـيد تا اين كه تيرهايش تمام گشت و بر اثر جـراحـات وارده به زانو در آمد. امّا همچنان از خود دفاع مي كرد تا بر زمين افتاد. عدهّاي از بـنـي اسـد او را از مـعـركه نجات دادند و به كوفه آوردند و پنهان كردند. آنگاه كه ابن زيـاد تـوسـّط عـمـر سـعـد از وضـع او آگـاه شـد فـرمـان كـشـتـن او را صـادر كرد. امّا با ميانجيگيري جماعتي از بني اسد، ابن زياد از كشتن او منصرف شد.

ولي او را زنـجـيـر كـرده و بـه زاره تـبـعـيـد نـمـود، او پـس از يـك سـال تـحـمـّلِ رنـج و مـشـقـّت سـرانـجـام بـه فـيـض شـهـادت نـايـل آمـد. [1] مـامـقـانـي گويد: موقّع در شمار شهيدان كربلا است، برخي از مـنـابـع نـام او را مـرقـّع بن ثمامه ذكر كرده اند. [2] و برخي به شهادت وي اشاره نكرده اند.