منابع كهن نام وي را در شمار شهيدان كربلا نياورده اند. ولي مؤلف «اسرار الشهادة» مي گويد:

وي پس از طرماح بن عدي روانه ميدان كاراز شد [1] و اين چنين رجز خواند:



«قَدْ عَلِمَتْ حَقّاً بَنُو غِفارِ

وَ خِنْدَفٌ بَعْدَ بَني نِزارِ



بِاءَ نَّنِي اللَّيْثُ لَدَي الغُبارِ

لا ضْرِبَنَّ مَعْشَرَ الفُجّارِ



بِكُلِّ، عََضْبٍ ذَكَرٍ تَبارِ

ضَرْبَاً وَ جيعاً مِنْ بني الاَخيارِ



رَهْطِ اَلنبّيِ السادةِ الابْرار [2] .

قـبـيـله غـفار و خندف و نزار باور دارند كه من هنگام انگيزش غبار جنگ، شيري هستم كه با شمشير بر آن براي دفاع از خاندان نبوت، گنهكاران را ضربت سخت مي زنم.



سـپـس بـه نـبـرد بـا سپاه ابن سعد پرداخت تا آنكه نيزه اش شكست. آنگاه شمشير از نيام كـشـيد و به جنگ ادامه داد و شمار بسياري از آنها را كشت. سرانجام ضعف بازوانش را فرا گـرفـت و از اسـب فـرو افـتـاد. سـپـاهـيـان ابـن سـعـد او را مـحاصره كردند و به شهادت رساندند. [3] .