مـشـكـور در مـنـابـع كـهـن، نـام و نـشـانـي ندارد. ولي به گفته برخي از موّرخين، وي از دوسـتـداران خـانـدان عـصـمت و طهارت و زندانبان طفلان مسلم (ع) بود. او پس از شناختن آن دو [1] انـدوهناك گشت و امكانات رفاهي را در زندان برايشان فراهم كرد. چون شـب فـرا رسـيد آنان را بر سر راه قادسيه [2] آورد و انگشترش را به عنوان عـلامت به آنها داد تا با ارائه آن به بردارش، در قادسيه، راهنمايي شده و راهي مدينه شـونـد. از سـوي ديـگـر، چـون عـبـيداللّه بن زياد از آزادي طفلان مسلم آگاه شد، مشكور را احضار كرد و گفت: با پسران مسلم چه كردي؟ گفت: آنها را در راه خدا آزاد كردم.

عـبـيـداللّه پـرسـيـد: از مـن نـتـرسـيـدي؟ پـاسـخ داد: تـنـهـا از خـداونـد متعال مي ترسم. اي پسر زياد! پدر اين كودكان را كشتي، از اينها چه مي خواهي؟ من به احـتـرام پـيـامـبـر(ص) آنـهـا را آزاد كـردم و از آن حـضرت اميد شفاعت دارم و تو از شفاعت او محرومي. عبيداللّه خشمگين شد و گفت: فرمان مي دهم تا سرت را از بدن جدا كنند. مشكور گـفت: از سري كه در راه مصطفي نباشد، بيزارم. در اين لحظه ابن زياد فرمان داد او را پانصد تازيانه بزنند و سرش را از تن جدا كنند. هنگامي كه نخستين تا زيانه ها را به او مـي زدنـد اين جمله ها را مي خواند: «بسم اللّه الرحمن الرحيم»، الهي مرا شكيبايي ده! اي پروردگار من! مرا به [شفاعت] مصطفي و فرزندانش رهايي ده!

ديـگـر تـا پـايـان ضـربـه هـا سخني نگفت. سپس آب خواست، ولي ابن زياد گفت: او را تـشـنـه گـردن بـزنـيـد. مـشكور شفاعت عمرو بن حارث [3] را نيز در اين باره نـپـذيـرفـت و پـس از گـفتن اين جمله: «من از آب كوثر سيراب شدم.»، به فيض شهادت نايل گشت [4] .