بـنـابـر نـقـل صـاحـب مـنـاقـب و ديـگـران، وي از فـرزنـدان قـمـر بـنـي هـاشـم ابـوالفـضـل العـبـاس (ع) و از شـهيدان كربلا است. [1] يكي از نويسندگان معاصر درباره او مي نويسد:

«حضرت ابوالفضل (ع) در ميان فرزندان خويش، علاقه تامي به محمد داشته به حدي كـه آن پـسـر را از خـود جـدا نـمـي كـرده اسـت. در عـيـن حـال پـس از شـهـادت بـرادران، شـمـشـيـر بـه كـمـرش بـسـت و اذن جـنـگ بـراي او حـاصـل نـمـود و فرمود: اي نور ديده، از محنت آباد جهان به سوي خرّم آباد جنان، رهسپار شـو كـه سـاعتي نمي گذرد به تو ملحق خواهم شد. محمد دست عموي خويش، حسين بن علي بـن ابـي طـالب (ع) را بـوسـيـد و با عمه ها وداع كرد و به ميدان شتافت. جنگ او در كتب مـقـاتـل ديـده نـمـي شـود ولي ابـن شـهـر آشوب و ديگران محمد بن عباس (ع) را در شمار شـهـداي كـربـلا آورده انـد. قـاتـل وي نـيـز عـنـصـري تـبـهـكـار و سـنـگـدل از طـايـفـه بـنـي دارم اسـت كـه داغ او را بـه دل پـدرش قـمـر بـنـي هاشم گذاشت. شهادت اين پسر چهارده يا پانزده ساله پدرش را سخت بيازرد. [2] .